De Media

De media hebben een grote invloed op de beïnvloeding van de publieke opinie. Dat men daarbij soms een wat gekleurd beeld geeft is best te begrijpen. Maar we kunnen rustig stellen dat er in een groot aantal gevallen sprake is van regelrechte misleiding. 

Operation Mockingbird

Operation Mockingbird was een campagne die de CIA opgezet had om de media te beïnvloedden. Dit programma draaide officieel van 1950 tot 1970. De CIA rekruteerde belangrijke journalisten om ondersteuning te bieden in het uitdragen van CIA-standpunten. Later werden ook activiteiten ontplooit om buitenlandse media, magazines en studenten- en culturele organisaties te beïnvloeden. Thomas Braden, hoofd van de afdeling Internationale Organisaties, zegt:

 

“Als de CIA-directeur het nodig vond om bijvoorbeeld iemand in Europa, een politiek leider, een cadeautje wil geven, van zeg 50.000 dollar, dan hoeft daar geen enkele verantwoording over afgelegd te worden. Er was simpel gezegd geen limiet hoeveel geld er gespendeerd kon worden, hoeveel mensen er ingehuurd kunnen worden en welke activiteiten uitgevoerd werden om de oorlog – geheime oorlog te ondersteunen. Het was internationaal. Journalisten waren het doelwit, en vakbonden specifiek – dat was een van de activiteiten waar de communisten het meeste geld aan besteden.”

 

De operatie is formeel beëindigd in 1973 toen George H.W. Bush directeur van de CIA werd. Maar de het werd toegestaan om de relaties met de journalisten intact te houden. Het is echter nauwelijks voor te stellen dat de invloed van de CIA op de media is afgenomen. Het omgekeerde lijkt eerder het geval te zijn. 

Gekochte Journalisten

Het boek Gekochte Journalisten van Udo Ulfkotte kwam in september 2014 al uit in Duitsland en veroorzaakte enorme schokgolven. De mate waarin de Duitse media bleken te zijn gekocht door allerlei schaduwinstellingen van de CIA en de Duitse Geheime Dienst (BND) om met pro-Amerikaanse en anti-Russische berichtgeving te komen en daarvoor nieuws te verdraaien of het gewoonweg zelf te verzinnen, werd tot dan toe slechts door weinigen geloofd.

 

Auteur Udo Ulfkotte werkte 17 jaar voor de Frankfurter Algemeine (FAZ), een van de topkranten van de Bondsrepubliek. Ulfkotte schaamt zich er nu voor dat hij 17 jaar lang voor de FAZ heeft gewerkt. In dit boek laat Ulfkotte geheime netwerken zien, de CIA komt voorbij, de NAVO-persafdeling en de lobbyorganisaties waar journalisten mee te maken krijgen. Hij beschrijft uit eigen ervaring dat er sprake is van smeergeld, omkoping en misleiding en vooral belangenverstrengeling. Journalisten die deel uitmaken en lid zijn van organisaties zoals bijvoorbeeld de Atlantik-Brücke of de German Marshall Fund.

Uiteindelijk kwam het zover dat ik bezig was artikelen te publiceren die geschreven waren door de CIA of de Duitse geheime dienst. Ik hoefde daar alleen nog maar mijn naam onder te zetten

Het onderwerp van Ulfkotte’s kritiek, de media, deed zelf badinerend over Ulfkotte’s boek en in Nederland verzweeg men het gewoonweg. Ulfkotte zou ‘de zaak flink overdreven hebben’, was de communis opinio van de gekochte journalisten. Maar toen ook de Oekraïne-crisis, vluchtelingencrisis en het geweld van asielzoekers duidelijk maakten hoezeer hij gelijk heeft, draaide de stemming ook in de media. Der Spiegel begon als eerste bij te draaien. En ook verschillende Duitse topjournalisten hebben toegegeven dat de regering rechtstreeks bepaalt wat er in het nieuws komt en wat niet.

NOS

Ook de NOS doet vrolijk mee met de misleiding. Dat men bij een uitzending de lengte van het applaus voor Beatrix verlengt van 14 naar 22 seconden is nog redelijk onschuldig. Maar de berichtgeving over dat Poetin volgens de NOS een BBC-journalist “zo goed als negeert” is ronduit misleidend. Zie onderstaande video met dank aan o.a. Geenstijl.

En wat was het commentaar van de NOS-hoofdredacteur Marcel Gelauff

 

 “Mbt Poetin: onze tekst dat Poetin de BBC verslaggever zo goed als negeert, was niet erg handig. Want Poetin gaat wel het gesprek aan.     

 

Maar volgens Gelauff negeert de Russische president de kern en spreekt hij alleen in algemeenheden over Oekraïne. ‘Ben wel verbaasd dat zoveel mensen zo klakkeloos de framing over liegen en zo door Geenstijl overnemen,’ voegt Gelauff er nog aan toe. Natuurlijk Marcel. Wat framing betreft daar komen we zo dadelijk nog op terug.

 

Om een democratie goed te laten functioneren is er een kritische en onafhankelijke media nodig. Manipulatie kan echt niet. Dit voorbeeld toont overduidelijk aandat Ulfkotte gelijk heeft en dat manipulatie ook volop in de westerse media gebeurd voor geopolitieke doeleinden. Oorlogen ontstaan niet zomaar, die worden gepland is zijn stelling. En wie denkt dat dit niet zo is moet het boek “Century of War” van William Engdahl maar eens lezen.

Framing

Een mooi voorbeeld van framing, waar ook Marcel Gelauff op doelde, is een voorbeeld van de NOS zelf. We hebben het hier over een uitzending van de NOS “Complot or Not”. Daar wordt het 9/11 complot naast de ontkenning van de holocaust gezet. Tijdens deze uitzending worden complotdenkers als eenzame zolderkamer figuren weggezet. Over framing gesproken.

 

Dit voorbeeld van Complot or Not waarin geen enkele kritische vraag gesteld wordt komt helaas maar al te vaak voor. Feiten zoals de vrijeval waarmee WTC-7 instort en het aantreffen van gesmolten staal worden niet besproken. Men zou ook de zogenaamde experts kunnen vragen om eens naar het rapport van Niels Harrit te kijken, of getuigen van explosies te beoordelen. Maar helaas wordt er geen enkele kritische vraag gesteld.

Vrije pers

Hebben we dan geen vrije pers? Voor een deel wel. Er worden ook zaken aan het licht gebracht door de media. De BBC heeft bijvoorbeeld aan het licht gebracht dat er zeker nog 7 van de 19 kapers van de 9/11 aanslagen in leven zijn. Maar er is waarschijnlijk ook sprake van zelfcensuur. Journalisten hebben niet de volledige vrijheid om over alle onderwerpen te berichten, of durven dat niet omdat ze bang zijn voor hun carrière. En als het om belangrijke politieke issues gaat dan is er zeker sprake van beïnvloeding en sturing van de publieke opinie. Een voorbeeld is de verwijdering van een BBC-rapportage over de MH17 ramp van Olga Ivshina van de BBC-website en YouTube.  Dat deze rapportage een ander beeld geeft dan het officiële verhaal zal er wel mee te maken hebben.

Crisis Acteurs

Maar het gaat nog veel verder. Het lijkt er sterk op dat in een aantal gevallen de berichtgeving volledig in scene is gezet. Dat dit ook gebeurd voor terroristische aanslagen is schokkend. Wel eens van Crisis Acteurs gehoord?